Jezus Chrystus przyszedł ogłosić zbawienie każdemu człowiekowi. Pragnie, aby każdy z nas chodził w radości, miłości, pokoju. Ogłosił nam Ewangelie – Dobrą Nowinę, że Bóg tak ukochał człowieka, iż posłał swojego Syna, aby Ten oddał za nas życie. Bóg nie chce, abyśmy żyli w przekleństwie śmierci, smutku, beznadziei. Krzyż Jezusa Chrystusa złamał ciemność w naszym życiu i przez zmartwychwstanie stał się dla nas źródłem niegasnącej radości, nadziei i pokoju – bo Jezus Chrystus jest Zwycięzcą, Królem królów i Panem panów. Dlatego, jako chrześcijanie razem z naszą Matką Maryją pragniemy ogłaszać, że Bóg nas zbawił i nieustannie zbawia w mocy swojej miłości. Radością tą chcemy się dzielić z każdym człowiekiem i wypraszać dla każdego łaskę otwarcia na miłość Boga.

Jesteśmy odpowiedzialni jeden za drugiego nie tylko w przestrzeni i sprawach tego świata, ale przede wszystkim na wieczność. „Albowiem Syn Człowieczy przyszedł ocalić to, co zginęło” – powiedział Jezus. Umieścił te słowa w kontekście przypowieści o zagubionej owcy (por. Mt 18,12-14), napominając również, abyśmy nie gardzili żadnym małym ludzkim istnieniem. Zaraz po tej przypowieści mówi, abyśmy walczyli o naszych braci i siostry, którzy błądzą i są zagubieni (por. Mt 18,15-16).

Badania statystyczne wskazują, że 39,1% polskich katolików uczęszcza na niedzielną Eucharystię (tzw. dominicantes), a tylko 16% przystępuje do Komunii Św. (tzw. communicantes), czyli de facto jest w stanie łaski uświęcającej. A co z resztą naszych braci i sióstr, o których nasz Pan każe nam się troszczyć, za których oddał życie i darzy ich miłością? Widzimy więc pilną potrzebę modlitwy i ewangelizacji.

Na Jasnej Górze powstało Dzieło Modlitwy „Z Maryją ratuj człowieka”. Jest to odpowiedź na nasze zobowiązanie złożone 26 sierpnia 1956 r. na Jasnej Górze w Jasnogórskich Ślubach Narodu: „Matko łaski Bożej! Przyrzekamy Ci strzec w każdej duszy polskiej daru łaski jako źródła Bożego życia. Pragniemy, aby każdy z nas żył w łasce uświęcającej i był świątynią Boga, aby cały Naród żył bez grzechu ciężkiego, aby stał się Domem Bożym i bramą Niebios, dla pokoleń wędrujących poprzez polską ziemię – pod przewodem Kościoła katolickiego – do Ojczyzny wiecznej: Królowo Polski, przyrzekamy!…”

Dzieło ”Z Maryją Ratuj Człowieka” podejmuje modlitwę wstawienniczą w intencji osób zagubionych w grzechu śmiertelnym, daleko od Boga. Każdy kto podejmuje tą modlitwę, pragnie włączyć się w misję zbawienia powierzoną Kościołowi przez Chrystusa Odkupiciela. Każdy z członków dzieła, codziennie wstawia się do Boga w intencji jednej, znanej tylko Bogu, osoby, której zbawienie jest zagrożone. Narodziliśmy się, aby nie tylko żyć na ziemi, ale aby żyć wiecznie. Żyjemy nie tylko dla siebie, ale tak naprawdę, tyle życia mamy w sobie ile go stracimy dla innych.

GENEZA POWSTANIA DZIEŁA

Wspólnota „Z Maryją Ratuj Człowieka” powstała jako odpowiedź na pragnienia serca Jezusa i Maryi, i jest zanurzona w misji Kościoła – aby wszyscy byli zbawieni.
„Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony.”(J 3,16-17)

Jezus Chrystus zbawia świat. Jego Imię znaczy Bóg zbawia. Przyjął ciało z Maryi Dziewicy, cierpiał za nasze nieprawości, w Jego ciele grzech został pokonany. Jezus zmartwychwstał, wstąpił do nieba zasiadł po prawicy Boga i został Królem i Panem. Bóg pragnie zbawić wszystkich ludzi. Jako uczniowie Jezusa chcemy mieć te same pragnienia co On, chcemy pomagać Chrystusowi w Jego misji zbawienia w wymiarze całego świata. Maryja pierwsza uczennica Jezusa – słuchała i przyjęła jego słowa do końca. Chcemy pomagać Maryi Matce Kościoła przez oddanie się Jej do dyspozycji. Ona jest wzorem Kościoła Świętego, którego Jezus Jest głową. W Fatimie Matka Boża prosiła: «Ofiarujcie się za grzeszników i mówcie często, zwłaszcza gdy będziecie ponosić ofiary: O Jezu, czynię to z miłości dla Ciebie, za nawrócenie grzeszników i za zadośćuczynienie za grzechy popełnione przeciwko Niepokalanemu Sercu Maryi». Dzieci Fatimskie zobaczyły w wizji piekła, dusze grzeszników, idących na zatracenie. Usłyszały od Maryi, że Bóg chce ratować te dusze. Bóg chce rozpowszechnić na świecie nabożeństwo Niepokalanego Serca Maryi.

Czym jest to dzieło?

Duchową Wspólnotą osób oddanych Maryi, którzy codziennie modlą się o nawrócenie ludzi. Każdy członek Wspólnoty modli się o zbawienie człowieka wybranego przez Boga. Nie posiada na razie żadnych struktur organizacyjnych. Jednak jej członkowie, jeśli są sobie znani, mogą i nawet powinni spotykać się, aby wspólnie odmówić różaniec, uczestniczyć w Eucharystii, czytać Pismo Święte i je rozważać. O częstotliwości tych spotkań decydują sami członkowie, ale byłoby wskazane, aby odbywały się co najmniej raz w tygodniu.

Jak długo się wstawiać do Boga?

„Jak długo Mojżesz trzymał ręce podniesione do góry, Izrael miał przewagę. Gdy zaś ręce opuszczał, miał przewagę Amalekita. Gdy ręce Mojżesza zdrętwiały, wzięli kamień i położyli pod niego, i usiadł na nim. Aaron zaś i Chur podparli jego ręce, jeden z tej, a drugi z tamtej strony. W ten sposób, aż do zachodu słońca były ręce jego stale wzniesione wysoko. I tak zdołał Jozue pokonać Amalekitów i ich lud ostrzem miecza.” (por. Wj 17,8-16) (por KKK 2574)

Mojżesz nie wypowiada ani jednego słowa. Jedynie swoje ręce wznosi do Boga. Gdy te ręce mdleją, Aaron i Chur podpierają je. I właśnie ty: dla człowieka, którego dał ci Bóg, masz być Mojżeszem, a dla innych członków Wspólnoty: Aaronem i Churem. Modlitwa za członków Wspólnoty jest bardzo ważna. Wiesz przecież z kim podejmujemy walkę modląc się o czyjeś nawrócenie. „Nie toczymy bowiem walki przeciw krwi i ciału, lecz przeciw Zwierzchnościom, przeciw Władzom, przeciw rządcom świata tych ciemności, przeciw pierwiastkom duchowym zła na wyżynach niebieskich”. (Ef 6,12) Dlatego musimy wspierać się wzajemną modlitwą. Tobie również będzie dodawała sił świadomość, że inni modlą się za ciebie.

Wewnętrzna postawa modlitwy

Modląc się o czyjeś nawrócenie, stale musisz pamiętać, że ty również potrzebujesz nawrócenia. «Dwóch ludzi przyszło do świątyni, żeby się modlić, jeden faryzeusz a drugi celnik. Faryzeusz stanął i tak w duszy się modlił: „Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie, zdziercy, oszuści, cudzołożnicy, albo jak i ten celnik. Zachowuję post dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę ze wszystkiego, co nabywam”. Natomiast celnik stał z daleka i nie śmiał nawet oczu wznieść ku niebu, lecz bił się w piersi i mówił: „Boże, miej litość dla mnie, grzesznika!” Powiadam wam: Ten odszedł do domu usprawiedliwiony, nie tamten.» (Łk 18,10-14) Nigdy w swoich myślach, czy słowach nie określaj go: „grzesznik”. Nie wiesz dlaczego zagubił się i wcale nie musi być większym grzesznikiem od ciebie. Módl się ze świadomością, że tym nieznanym człowiekiem możesz być ty sam. Nie wiesz przed jakimi próbami staniesz jeszcze w swoim życiu. Nie bądź więc nigdy pewien ani swojej wiary, ani wierności Bogu. Twoja modlitwa będzie aktem miłości miłosiernej, jeśli będziesz żywił głębokie przekonanie, że ty także zostajesz obdarowany (patrz. Encyklika Jana Pawła II – „Dives in Misericordia”). Nie ograniczaj swojej troski o nawrócenie tego nieznanego ci człowieka do odmówienia krótkiej modlitwy. Tego człowieka dał ci sam Bóg, aby modlitwa przyczyniła się do jego zbawienia. Pamięć o nim musi być obecna w każdej twojej modlitwie. Gdy kiedyś spotkasz się z nim w niebie, będzie twoją radością. Na ziemi można być człowiekiem samotnym. W niebie musisz mieć dzieci – te, które zrodzisz do życia wiecznego. Rozważaj często słowa:” Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony. (J 3,16-17) Jeśli łaski otrzymanej od Boga nie zatrzymasz dla siebie, ale będzie dzielił się nią z bliźnimi, Bóg będzie łaski pomnażał. Gdy podejmiesz modlitwę, Bóg będzie napełniał twoje serce miłością, nie tylko do tego człowieka, za którego będziesz się modlił, ale do ludzi w ogóle. Może z czasem odkryjesz, że będziesz kochał nawet tych, którzy wyrządzają ci krzywdę.

Jeśli zapomnisz lub przerwiesz modlitwę?

Nie zniechęcaj się, gdy któregoś dnia zapomnisz o modlitwie. Gdyby zapominanie powtarzało się zbyt często, przerwij modlitwę na jakiś czas i proś Boga, aby pozwolił zobaczyć ci przyczynę tego zapominania. Może w twojej intencji modlitwy zabrakło prawdy o tobie samym, a może uznałeś, że jesteś lepszy od tego, za którego się modlisz? Po jakimś czasie, ponów modlitwę, prosząc Boga o potrzebne łaski do wytrwania i wierności modlitwie.

Kiedy stajesz się członkiem wspólnoty?

Tego dnia, kiedy po raz pierwszy odmówisz codzienną modlitwę Wspólnoty. Przestajesz być żywym członkiem Wspólnoty w dniu, w którym poprzez własną, suwerenną decyzję przestaniesz się modlić. Członkowie Wspólnoty nie przestaną się jednak modlić za ciebie.

Czas modlitwy

Jest właściwie nieistotny. Cała modlitwa jest jednak tak krótka, że będzie najlepiej, gdy będzie pierwszą czynnością dnia.

Gdy rozpoczniesz już taką codzienną modlitwę

Przekazuj informację o tej modlitwie bliskim i znajomym, ale w taki sposób, aby nie czuli się zniewoleni. Decyzję o modlitwie każdy musi podjąć w pełnej wolności ducha.

Czas łaski

Z chwilą podjęcia modlitwy, rozpoczyna się również dla ciebie czas szczególnej łaski. Może zaczniesz odkrywać prawdę o sobie. Największym dowodem wiary w miłość Boga, to stanąć przed Nim z całą prawdą o sobie, choćby była straszna. On ją przecież zna i to znacznie lepiej niż ty sam. Bóg podarował nam potężne środki, aby przezwyciężać zło, ale musimy z nich korzystać. Najpotężniejsze z nich, to Jego Słowo zawarte w Piśmie Świętym i Eucharystia oraz Sakrament pojednania. Postaraj się jak najczęściej uczestniczyć w Eucharystii w pełni tzn. w stanie łaski uświęcającej. Czuwaj, aby twoje uczestniczenie w Eucharystii nie przerodziło się w rutynę. Czytaj codziennie Pismo Święte, choćby kilka minut. Na stronie internetowej wspólnoty znajdziesz pomoc do czytania Bożego słowa. Jeszcze jednym środkiem naszego uświęcenia, do którego tak usilnie wzywa Matka Najświętsza i Ojciec Święty – jest Różaniec. Otwórz stronę Różaniec z Biblią – przy jej pomocy będziesz mógł odmawiać Różaniec w taki sposób, o jakim pisze Ojciec Święty Jan Paweł II.

KARTA ZGŁOSZENIA

Jeżeli zrodziło się w tobie pragnienie codziennej modlitwy za wybranego przez Boga człowieka, którego zbawienie jest zagrożone, możesz wypełnić kartę zgłoszenia na stronie internetowej. Wpisz twoje dane osobowe oraz datę rozpoczęcia modlitwy i wyślij na adres: ratunek@ratunek.jasnagora.pl Możesz swoje zgłoszenie wysłać również pocztą, podać telefonicznie lub złożyć osobiście. Wysłanie Karty nie jest obowiązkowe. Nie ma wpływu na wartość twojej modlitwy. Jest jednak mocnym świadectwem dla innych, że pośród świata – zdominowanego przez egoizm i pełnego duchowych zagrożeń – żyją ludzie, którzy troszczą się nie tylko o swoje zbawienie, ale także o zbawienie innych, modląc się za nich.

Patroni Dzieła Modlitwy

Patronami Dzieła Modlitwy są: Matka Boża Jasnogórska – to Jej dzieło i pragniemy, aby Ona nim kierowała. Wzywamy również wstawiennictwa św. Moniki, która wymodliła nawrócenie swojemu synowi – św. Augustynowi. Wzorem jest nam również wielki czciciel Matki Bożej Jasnogórskiej, Sługa Boży Ks. Kard. Stefan Wyszyński, Prymas Tysiąclecia.

W intencji wszystkich członków wspólnoty „Z Maryją ratuj człowieka” w każdą pierwszą sobotę miesiąca jest odprawiana Msza Św. o godz 15:30 w Kaplicy Matki Bożej Jasnogórskiej.